Debriz آوار
Debris “Avar”
In a small, humid, thatched room
The walls are black, cobwebs covered.
A broken warming table (Korsi) is sitting in a corner.
The sound of Cockroaches' whistle is heard from time to time.
Sometimes, there is an ear-scratching sound of a sick dog.
Sometimes, the yelling of a drunken, ragged man,
Sometimes, the voice of a poor helpless wail,
Is heard from above the darkness of the night.
The room's ceiling is dripping water,
On a torn carpet lying on the ground.
A baby in one corner ceaselessly
cries for milk in this dreadful hut.
A seven-year-old distressed child on one side
lies under the warming table, feverishly whining
From the smoke of the kerosene lamp on the shelf.
It has curled up together its wings, the bird of the night.
Suddenly, the room’s wooden door opens.
The wind blows in strong. A sad-looking woman
Firmly closes the door behind her and then
Walks in slowly, glum and depressed.
She hears the moans of his two children.
The poor woman is crying, with no help, no friend,
No milk, no medicine, no food, no doctor,
Not even a neighbor checking on her with pity.
Every night, at least after a hard day of work,
She held onto a coin for food.
Tonight, in response to her children's cries,
This woman will give them a look of doubt, shame, and silence.
It still echoes in her ears,
The yelling that says: We don’t have any work!
Because of the crisis, we have to close.
You should look for a different work from now.
Now that your pocket is full of gold coins,
Because of our agonizing toil.
Our work and labor are no longer needed?
Is that your final word? May death befall you!
She sits next to her two sick children
By giving them her eyes tears instead of medicine and food.
The room’s ceiling that witnessed this sight,
Out of compassion, started to cry.
The ceiling couldn't bear it any longer,
The sight of these scenes of deep despair.
It plunged a dagger into its heart that shattered.
With a dry sound, it collapsed. Ah!... Ah!...
(The Arab district in Tehran) 23-8-1323
Alborz Volcano البرز آتشفشان
آوار
در یک اطاق کوچک، مرطوب، کاگلی
دیوارها سیاه، پر از تار عنکبوت
یک کرسی شکسته نهاده است گوشه ای
از سوسک ها بگوش رسد گاه گاه سوت
گاهی صدای گوش خراش سگی مریض
گاهی صدای عربده مستی ژنده پوش
گاهی صدای ناله درمانده ای فقیر
از لابلای تیرگی شب رسد بگوش
از سقف این اطاق چکد چکه چکه آب
بر یک گلیم پاره، که افتاده بر زمین
آن گوشه، طفل شیری قنداقه ای مدام
گرید برای شیر، در این کلبه حزین
یک طفل هفت ساله رنجور، آن طرف
خوابیده زیر کرسی، نالد ز سوز تب
از یک چراغ نفتی پر دود روی رف
کرده است جمع بال و پرخویش مرغ شب
شد باز ناگهان درِ چوبی این اطاق
بادی وزید سخت بداخل، زنی حزین
با دست بست محکم انرا، بعد از ان
آهسته پیش رفت، دل افسرده و غمین
گوشش به ناله های دو طفلش شد آشنا
بیچاره میگریست، نه یاری، نه یاوری
نی شیر، نی دوا، نه غذائی نه دکتری
نه همسایه‌ای نه تا زندش از کرم سری
هر شب اقلا از پس یک روز رنج کار
در دست داشت سکه پولی برای قوت
امشب جواب گریه اطفال خویش را
این زن، دهد به اشک بصر، خجلت، سکوت
در گو ش او هنوز طنین افکند همی
آن نعره ای که گفت: نداریم هیچ کار
بحران شروع گشته که تعطیل کرده‌ايم
باید کنید فکر دگر، پس از اینقرار
اکنون که گشته‌است پر از سکه طلا
جیب شما، ز زحمت از دسترنج ما
دیگر بکار و کوشش ما احتیاج نیست
اينست حرف آخر تان؟ مرگ بر شما
بنشست در کنار دو طفل مریض خویش
از اشک چشم داد به آنها دوا غذا
سقف اتاق نیز که می دید این بساط
می ریخت از ترحم اشکی زدیده ها
دیگر ندید سقف تأمل به خویشتن
تا بیند این مناظر حزن آور سیاه
زد خنجری به قلبش برداشت یک شکاف
با یک صدای خشک فرو ریخت آه... آه
(محله عربها تهران ۲۳–۸–۱۳۲۳)