You didn’t realize those hands which reached out to you
Were about friendship?
You said: it was a misdeed
That was disbelief
Seeming sounds
To the blue azure bubble of the night.
Cracks on the crystal cup and green poison
Pouring down.
The eyes’ crystal were simply hostile.
Images were unreal,
Not genuine,
Justan appearance.
You didn’t know the lilac flower that brought you
Talked about friendships, recalling your companionships
And the smell of kindness?
You blow its petal away into the autumn wind.
You didn't know that this stem you broke
Was your tie to a lifelong friendship.
What was I seeing, O god?
As the dusk approaches the day's birth,
You, with your own hands, cut your precious fingers.
You cut them,
Threw them away,
And ran
The day was coming.
Tell me
If you can, answer me.
You, the elder,
Rooted widely on this land.
On a day that from this dim night
will undoubtedly start,
The warm welcome of the shining sun
Which of your hands, not marred by blood,
will be greeting.
ندانستی که دستانی که میرویید سوی تو
سخن از آشنایی داشت؟
تو گفتی: بد زبانی هست
این خو د، بدگمانی بود
سپید نغمه‌ها... تا لاجوردین حباب شب
ترک ها بر حباب جام و زهر سبز...از آن ریزان
بلور چشمها لیکن کدورت بود
از آن تصویر ها شکلی نمی پرداخت
نه سیرت بود
صورت بود
_
ندانستی گل یاسی که آوردت
سخن از آشنایی بود و ...یاد همنشینی ها
و بوی مهربانی ها
تواش پرپر به سوی مهرگان دادی
ندانستی که این ساقی که بشکستی
ترا پیوند یاران در مسیر روزگاران بود؟
چه میدیدم خدایا
در شفق کابستن روز است
تو با دستان خود انگشتهای نازنین ات را
بریدی... دورش افکندی... دویدی
روز میآمد
بگو
گر میتوانی پاسخم ده
ای کهن....
ای ریشه بر این خاک گسترده
بروزی کز پس این قیرگون شب
لاجرم آغاز خواهد شد
درود گرم خورشید درخشان را
کدامین دست نا آلود خون
پیغام خواهد داد
