Debriz آوار
Alborz (mountains) Volcano (Damavand)
By a divine chance, I was confined sick
In one hand Shahnameh’s book, and the other one a pen.
I was deeply lost in my thoughts,
With a tear shedding down on my page.
An open door was facing me,
like the legends of the prophetic mirror (Jameh-Getty-Namay)
Hanging on it, was a lace curtain,
With flowers pouring from its folds.
Out of that door was visible, a green space,
With trees standing tall in each corner.
Many other visible buildings were even beyond that garden,
Glowing like lamps from the sun's rays.
More green trees were even further away,
With the fog blurring their view.
From the golden rays of the shining Mehr (sun)
Was visible a purple mountain.
The top was so foggy, that-
It seemed linked to the heavens,
My heart overflowed with blood, like a cup,like a stoic old man
Serenely raising his neck to the clouds.
His face wrinkled, and his hair white.
His shining face radiates rays of hope.
Not even Simorgh has the needed strength
To maintain its nest on top of the summit.
It‘s like a lion who fell to sleep and became stone.
Or like a whale full of grief rolling on the ground.
Behind it, the gloomy sun hides,
Spreading its drops of blood falling from each side.
______
From this red vision,
My blood boiled in my veins,
like the thunder roar, I screamed.
That: O Mount Alborz, who is steadfast,
You, the dwelling of Arya's race
I heard that in the distant past,
You were a volcano as a dragon-like.
That from you emerged the eternal light,
That shining light that belongs to God.
You, the cradle of the prophet Zarathustra,
Rising head into the sky and Naheed (Venus) Star.
The first spikes of the fire temple,
Whose fire has struck the darkness away,
From it emerged this land and its borders.
Made the ominous owl hide his head under its feathers,
Why, instead of those frightening flames,
Nothing is left but a meager snow layer.
Don’t you see that our good fortune
Is hidden from us, and the darkness is replacing our days?
Don’t you know that the country of Hor-Mazd
Has become a land for beasts, thieves, and traps?
What happened to all your sparkling fire?
Isn’t there any chance for you to revive?
Open your eyes and break out of your sleep.
Are you drunk, you who haven’t tasted wine?
Suddenly a thick black smoke,
Darker than the smoked heart of the innocent
From Damavand rose into the sky,
Covering the face of the sun like a cloud.
The ground trembled hard like loose straws.
Collapsing every unsteady castle to the ground.
From it started a wind so strong and hard
He did not leave any single standing tree.
It gave rise to a wind so fast and intense
That not a single tree was left standing there.
The air became dull due to the dark clouds.
This scene became hard for the watching eyes.
The roaring sound of a war tiger
Came from all over the mountain’s width.
Damavand like a ferocious dragon
Opened his mouth to devour us in.
A stream of melted tar,
Poured out of the volcano,
like a torrent, lava flowed toward the city,
Submerging in its path the entire town.
Women, children, and men terrified,
Fled from the city to the far villages.
The stream moved closer to me.
The world turned dark in my eyes.
He wanted to embrace me in his arms.
This thought made my heart race frightening me.
I screamed out of fear from the bottom of my heart.
Thus, I lost sight out of fright.
_____
When I opened my eyes and looked around.
There was an open book in front of me.
The window’s glass was being broken.
I fell on the floor like a burned moth.
The weather was clear, and the moonlight bright.
Damavand was shining his face covered by snow.
September 1920
البرز آتش فشان
من از گردش چرخ گردان، دژم
یکی سخت اندیشه انگیخته
دری بود به هرگشوده پیشم بپای
بر آن پرده توری آویخته
از آن در نمایان یکی سبز جای
بنا های چندی فراتر ز باغ
درختان سبزی فراتر زآن
ز نور زر افشانِ مهرِدرخش
فرازش مه الود بودی، چنان
تو گفتی یکی پیر مرد ستبر
رخش پر ز چین، گیسوانش سپید
نه سیمرغ را بود تاب و توان
چو شیری که خفته است و گَشته است سنگ
پسش مهر افسرده پنهان شود
_____
از این سرخ دیدن، بهنگام شام
همی زد بِرگهای من خون بجوش
که: ای کوه البرز ستوار پا
ت
شنیدم بتاریخ در باستان
ز تو خاست چون آتش سرمدی
تو ای مهد زرتشتِ پیغامبر
نخستین شررهای آتشکده
ز تو گشت پیدا در این مرز و بوم
چرا جای آن شعله های دمان
_____
نه بینی مگر بخت پیروز ما
نه بینی مگر کشور هور مزد
چه شد آنهمه آتش تند و تیز
دمی چشم بگشا، برون شو ز خواب
بناگاه دود غلیظی سیاه
ز روی دماوند شد بر سپهر
زمین سخت لرزید چون کاهوار
وزان گشت بادی چنان تند و سخت
هوا ز ابر تیره چو شب تار شد
صدائی چو از ببر جنگی خروش
دماوند چون سهمگین اژدها
یکی نهر قیر بگداخته
چو سیلی روان بر سوی شهر شد
زن و کودک و مرد وحشت زده
بسوی من آن نهر نزدیک شد
مرا خواست گیرد در آغوش خویش
یکی نعره از دل کشیدم ز ترس
______
گشودم چو دیده باطراف خویش
شکسته شده شیشه پنجره
هوا صاف و مهتاب تابنده بود
شهریور ۱۳۲۰
بدستیم شهنامه، دستی قلم
یکی اشک بر نامه ام ریخته
چو افسانه ای جام گیتی نمای
زچین روی آن پرده گل ریخته
درختی بهر گوشهُ آن بپا
درخشان ز خورشید همچون چراغ
زمه تار بنمود بر دیدگان
هویدا همی بود کوهی بنفش
که گفتی به پیوسته با آسمان
بآسوده گردن کشیده بابر
زرویش درخشنده نور امید
که گیرد به بالای آن آشیان
چو در خاک غلتیده غرمان نهنگ
بهر سوی خون، پخش وریزان شود
_____
ز خون گشت لبریز دل، همچو جام
چو تندر زدل بر کشیدم خروش
تو ای مسکن دوده آریا
چو اژدر همی بودی آتش فشان
فروزنده شد پرتو ایزدی
کشیده بکیوان وناهید سر
که آتش بدامان ظلمت زده
که بر زیر پر برد سر، بوم شوم
نمانده بجز برف سردست نشان
_____
نهان گشته و شب شده روزما
چسان گشته جای دد و دام و دزد
برای تو نَبوَد مگر رستخیز
مگر مستی، ای نا چشیده شراب
سیه تر ز دود دل بی گناه
بپوشید چون اَبر رخسارِ مهر
فرو ریخت هر کاخ نا استوار
که نگذاشت برجای یکتا درخت
همی سخت بر دیده دیدار شد
زپهنای کهسار آمد بگوش
دهان باز کرد از پی بلع ما
که آتش فشانی روان ساخته
همه شهر غرقه بدان نهر شد
روان از ره شهر بر دهکده
به چشمم جهان سخت تاریک شد
از این فکر دل گشت زار و پریش
دگر چیزی آن دم ندیدم ز ترس
______
گشوده کتابی مرا بود پیش
من افتاده چون سوخته شبپره
دماوند پر برف رخ می نمود